İnsanları tanıdıkça,anladıkça söyledikleri yalanları,gördükçe yaptıkları haksızlıkları ve farkına varınca ikiyüzlülüklerinin,şahit oldukça zayıflıklarına karakterlerinin yaşlanıyoruz. İnançlarımızı kaybediyor, ümitlerimizi tüketiyoruz çünkü,değer verdiklerimizin,sevdiklerimizin sayısı azaldıkça biz de eksiliyoruz.
O zaman gitmek lazım aslında o işten,o aşktan,o yurttan hatta o hayattan. Aşk kendiliğinden gidiyor zaten güveniniz kalmadığında,zor olan diğerlerinden uzaklaşmayı başarmak;şartlarınız zorluyor bazen,sevenlerinizi üzmemek için duruyorsunuz ya da. Bazı da hayatı böyle lekeleyenlere meydan okumak arzusu tutuyor sizi orda.
....
"Fazla gelişmek en ölümcülüdür cezaların." Diliyorsunuz ki o cezaya çarptırılanlar çoğalsın,zira ne kadar artarsa sayıları o kadar yaşanası olacaktır dünya biliyorsunuz.
...
"Sevgi bir mahkûmiyet", evet; sevdiklerimize bağımlı olmaktan bu kadar hoşnut, bizi sevenlerin ilgisindense aynı ölçüde rahatsızsak ve ölesiye korkuyorsak bu tutsaklıktan, sonsuz bir özgürlüğün ancak ölümle mümkün olabileceğinin de farkına varmalıyız belki, Kazancakis'in mezar taşındaki yazı gibi: "Hiçbir şey ummuyorum...Hiçbir şeyden korkmuyorum...Özgürüm..."
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder